Evde Yürümekten Yaşamda Yürümeye

İnsan ne çabuk yaşama adapte oluyor. Günleri hareket içinde geçen ben, günlerimi bir sandalye üzerinde geçirmeye başladım. Pandemi yasaklarının kalktığı bugün oturdum ve değerlendirme yaptım. Kazandırdıkları, götürdükleri, gelecek yeni normal vs. bakış açısından çok, sağlık bakış açısından oldu değerlendirmem. Sadece bu dönem değil, tüm yaşam açısından değerlendirdiğimde gördüğüm sağlık bende hep ikinci planda olmuş. İçimde bu konu ile ilgili beni eleştiren seslerle konuştum. Belli ki pek kızmışlar bana… Bazı yönlerden hak verdim, bazı yönlerden de birazcık şefkat istedim.

Fizikselin yanında, psikolojik sağlığım da bedenimi nasıl beslediğimle alakalı. Son zamanlarda bu konuya çok da özen göstermediğimi farkındayım. Hele bu dönem un, şeker, yağı abarttım gibi. Tabi ki beni hiç affetmeyip hepsi kilo olarak üstüme geldiler.

Yasakların kalkması ile ilk gün sahilde yürüyüş kalabalığının nasıl olacağını bilemediğimden gitmekte tereddüt ettim. Taaa pandemi başında kuzenimin bana önerdiği “Walk at Home” videoları aklıma geldi. Hemen buldum ve ekranı açıp karşısına geçtim. (Pandemi bitti ve ben evde yürüyorum!)

Mizah kısmı böyle ama benim bahsedeceğim evde yürürken düşündüklerim.;

Başlarken, tam da burada nasıl bir tutuma evet diyorsun Zeynep? dedim. Vaz geçme hallerimin eli kapının üzerinde. “Şimdi burada, bende neler oluyor fark edeceğim, her şeyin adını koyacağım” diyorum başlarken. Açar açmaz ekranı, gözüme 45 dakika yazan kronometre çarptı. İlk tepkim "uzunmuş" oldu. Hakikaten bu sıralarda odaklanma ile ilgili gerçek sıkıntım var. Oradan oraya atlayıp bir sürüklenme hali içindeyim. Pandemi öncesi çok daha verimli hissediyordum. Bu halin bana yararının olmadığı da dilime gelmişti zaten. Hikayeme dönersem, başladım 3m2 içinde yürümeye. Hareketi seviyorum ben, müzik hızlı ve dinamik, içim kıpır kıpır oldu. Bir süre sonra “ay şunu da yapacaktım, ay bunu da yapacaktım” lar aklıma geldikçe, yürüyüşü bırakıp gitmek geldi içimden. Tutumum bırakmak yönünde, fark ediyorum… Bırakacak mıyım? Bedenim zorlanıyor, aklım hamsın pratik yaptıkça zorlanma geçecek diyor, müzik hoşuma gidiyor, kalbim eski spor yaptığım dinç hissettiğim zamanlara gidiyor... Karar verildi devam ediyorum.

Kararlılığı sürdürmek için içimde bir dayanak arıyorum. Gözüm 45 dakikadan geri saran kronometreye takılıyor. Ne çabuk, kendiliğinden geçmiş zaman. Yönlendirmeyi yapan kadının sözleri dikkatimi çekiyor. Hep bir ilerideki hareket ne olacak onu söylüyor. Bu hareketi neden yaptığımı bana söylüyor, yani hangi kaslar çalıyor ve bedene nasıl destek veriyor, bana faydası ne. Fark ediyorum ki şu anda kendim için fayda yaratmak bana iyi geliyor devam ediyorum.

Yürürken bacak hareketleri kol hareketleri devreye giriyor. Her farklı harekete geçerken bizi önce temel yürüyüş hareketine getiriyor. Burada biraz zaman geçirip nefesimizi ayarlıyoruz. “Bekleyin, önce göstereceğim sonra siz yapın” diyor. Hareketi görüyorum önce, sonra hop diye yapmaya başlıyorum, ayaklarımla ritmi yakalıyorum ve devreye kolları sokuyorum. Bu bir oyun gibi geliyor ve devam ediyorum.

Epeyce terlediğimi yorulduğumu hissediyorum. Ekranın yanındaki kronometre de çoğunun gittiği azının kaldığını görüyorum. İçimde sonunu getireceğime dair bir inanç oluşuyor. Bedenim yorgun ama rahat ve kararlı. Artık eğlenmeye başladım, akışı hissediyorum. Devam ediyorum.

Sonuç olarak diyeceğim o ki;

Sonunda başarmak istediğimize giden yol, tıpkı 45 dakikalık egzersizde ki farkındalıklarım gibi yürünüyor…

1- Niyete bağlan>İçimde ne oluyor bak> neyi istediğine-seçeceğine karar ver.

2- Nereye gideceğini bil; Vizyonun olsun> Varacağın noktanın neye hizmet ettiğini bil; Amacın olsun

3- Her yeni adımdan önce merkezlen, gözde canlandır, adımı at ve ritmi yakala, biraz daha zorlaştır.

4- Hedefe doğru ilerlerken aldığın mesafe için kendini kutla ve bitiş noktasını farkında ol.